راستش، من دوستت داشتم!

شما دخترها نمی‌دانید این لحظه چقدر سخت و دشوار است. اینکه مسئولیتش پای توست. انتخاب بکگروندی که می‌خواهی در آن این جمله را بگویی پای توست. نوع گفتنش پای توست. لحظه گفتنش پای توست و تمام این‌ها مضاف بر اینکه تو نمی‌دانی طرف واقعا در چه حال و هوایی است؟ آیا اصلا به چیزهایی که تو فکر می‌کنی فکر می‌کند یا نه؟ هم اعصاب آدم را به هم می‌ریزد. بعضی وقت‌ها همین‌قدر دقیقا همین‌قدر به گفتن این جمله نزدیک بوده‌ام. بعد یکدفعه همه چیز خراب شده و تمام. یا همه چیز را ریخته‌ام در صندوق "الان وقتش نیست" و گذاشته‌ام در پستو و تمام. یا خود طرف آلارم داده که نه و تمام. یا خودم یک‌باره فهمیده‌ام این آن "او" نیست و تمام. یا یکبار آن شاید همان "او" بود اما با یک اتفاق ساده شد تمام! می‌خواهم در مورد این مورد آخر، آنی که شاید "او" بود بنویسم. تمام.