موقع نوشتن عنوان یاد همون دیالوگ خنده داره لاو استوری افتادم

دلم فلسفه و سیاست نمیخواد. حتی دلم ادبیات و شعر و رمان و فیلم نمیخواد. حتی دلم مانتوی رنگی و دستبند و عینک دودی نمیخواد. میترسم از دخترایی که زیاد میدونن. دخترایی که زود شروع میکنن به پیدا کردن آرکی تایپ شخصیتی تو. دخترایی که سر از هزارتا کارگاه یه روزه روانشناسی بیرون آوردن و میخوان هرا و آتنا و زئوس‌ها رو شناسایی کنن. هر حرفی که بزنی رو تفسیر میکنن. هر نگاهت رو معنا میکنن. هر تلنگرت رو به تعصب ربط میدن. هر اشاره‌ای رو به سنتی بودنت سنجاق می‌کنن. دلم رژلب قرمز همون زمونای قدیمو میخواد. همون رنگ از مُد افتاده...

So Close

من نمیدونم چرا فیلم همین‌جا تموم نمی‌شه. همین‌جا هم خیلی خوبه. همین‌جا هم خیلی چیزا تو خودش داره. خیلی از آدما همین‌جا تموم میشن. خیلی از آدما حتی به اینجا هم نمی‌رسن.

یکی تو پست قبلی پرسید آرزوت چیه؟

قضیه اینه یه آدمایی هستن که این سؤالا رو می‌پرسن اما اصلا فکرشم نمی‌کنند این سوال از اون جور سؤالاییه که وقتی از کسی می‌پرسی بعد جواب دادن یا ندادنش همین سؤال رو از خودت می‌پرسه.

یه آرزو دارم. کی چراغ جادو داره؟

کاش توشیشان بودم...

یا چطور یک ناهار سرنوشت شما را عوض میکند!

فردا کنکور دارم. صبح ساعت 4 باید بیدار شوم. یک لیوان شیر بخورم. لباس بپوشم. اتودم را از جیب کیفم بردارم. پاک کن را روی میز تحریرم پیدا کنم. کارت را تا کنم و بگذارم در جیب کتم. موبایلم را در جیب شلوارم فرو کنم. کیف پولم را بردارم. راه بیفتم و بروم سر جلسه.

ویار تنهایی‌های من تویی

هر دردی دوایی دارد. اگر همکار خانومی کارناوال خرید و به تو تعارف کرد و هوسش به سرت افتاد کافی است به اولین سوپر مارکتی که در راه می‌بینی بروی و یکی بخری. اگر هوای پریما به سرت زد دست می‌کنی در یخچال و برمی‌داری...

دوای دعوای بهاری

خدایا شکر. در برابر اخم‌های گره کرده و قهرهای گاه و بیگاه دخترها در این فصل سال فقط گوجه‌سبزهای تو دواست.

حرمت کلمه را نگه‌دار

آهای جماعت ساده‌دل. برای چه خوشحال بودید؟ برای چه برای هم پیام تبریک نوشتید؟ برای چه هم را نواختید؟ برای چه با آنها سر یک میز نشستید و صبحانه خوردید؟ به جعبه‌های شکلات‌شان حسادت کردید اما نگاه نکردید که معیارهایشان برای دیدن شما چه بوده است. هزار سال هم بگذرد آن‌ها آن طرف میز هستند و با عقل‌شان دو دو تا را چهارتا می‌کنند و ما این طرف میز با جیب‌های خالی و چند کلمه بی‌پناه که هیچ دادگاهی به نفع‌مان رأی نخواهد داد.

سلام خدای دانه‌های انار

پسر بلند شد خودش را به زحمت به صندلی روبروی مسئول دفتر رساند. چند کلمه‌ای بیشتر بین‌شان رد و بدل نشد. پدر دست پسر را گرفت و در را باز کرد. عده‌ای گفتند پسر روی پاهای خودش نمی‌توانست بایستد.

هانیه، من را ببخش

از وقتی یادم هست در بچگی‌هایم عاشق خرس پاندای عروسکی بودم. همیشه هروقت از جلوی مغازه اسباب‌بازی فروشی رد می‌شدیم چشمم دنبال این بود که از این عروسک‌های پاندای بزرگ دارد یا نه؟ چشمم دنبال این بود که حتی شده از نزدیک ببینمش. حتی دیدنش برایم کافی بود. همه خواهر برادرها می‌دانستند عروسک پاندای بزرگ آرزوی من است.