پسرکی را می‌شناختم که کلاس اول ابتدایی بود. اول ابتدایی الان نه. اول ابتدایی زمانی مثل سال 74. آن سال‌هایی که هنوز قایق کاغذی در جوی کوچه‌ها ول می‌دادیم و تابستان‌ها با کارت‌بازی و تیله بازی می‌گذشت. آن زمان‌ها که هنوز توپ‌های پلاستیکی را دولایه می‌کردیم. آن روزها که علی دایی و خداداد عزیزی می‌شدیم. مهرداد میناوند و خاکپور و استاد اسدی. روبرتو باجو و باتیستوتا و والدرامای بزرگ.
خدمت در ارتش، روی آوردن به کشاورزی، تلاش برای ایجاد تغییر در روند آموزشی کشورش، سرک کشیدن مداومش در دنیای اطراف، غم‌های فراوانش، تنهایی‌اش، سوفیایش، دفترچه خاطراتی که وقتی خوانده شد رسوایش کرد، آناکارنیناهای زندگی‌اش، حمایتش از سربازان فراری، حمایتش از شکار نکردن حیوانات، مرتد اعلام شدنش توسط کلیسا، توسط مذهب و درنهایت قدم گذاشتن در سفری بی‌بازگشت، آخرین سفرش، از مسکو تا یاسنایا پالیانا، زادگاهش، که این عکس در همان زمان گرفته شده. اسطوره کتاب جنگ‌و‌صلح همین پیرمرد خنزرپنزری است که در نگاه اول غیرقابل تحمل به نظر می‌رسد.
+ در من اویی نهفته است.
He hits you with his fingertips at five different pressure points on your body and then lets you walk away. But once you've taken five steps your heart explodes inside your body and you fall to the floor, dead.
تمام زندگی من با خیال دست‌های گرم و پاییز و پالتو و پیاده‌رو می‌گذرد. پاییز که از راه رسیده، پالتو را هم دیده‌ام، پیاده‌رو خیابان مظفر را هم نشان کرده‌ام. حتی ولیعصر از آن سمت که به ساعی می‌رسد و یک راست می‌افتی در شهر کتاب هم جای خوبی است. اما...
+ انگار همیشه یک جای خیال من می‌لنگد.
دکتر واتسن فهمیده که همسرش قبلا یک مأمور سیا بوده و در قتل‌های بسیاری دست داشته است. سرافکنده و با احساس بدی در اتاق کارشان در شماره 221 خیابان بیکر قدم می‌زند. مری را روی صندلی نشانده و به او خیره شده است. بعد خیلی کشدار به مری می‌گوید: "چرا؟"
+ در مجمع الجزایر گرگ‌ها تو و استیو جابز برای گرگ‌ها تنها یک ترجیح هستید.
ببین جیک. من نمیخوام واقعا تو رو از کاری که داری انجام میدی پشیمون کنم. اصن اگه قرار باشه همه مثل هم باشیم پس این زندگی به لعنت خدا هم نمی‌ارزه. اما فکر میکنم تو داری به خودت به روحت به اون چیزی که واسش به دنیا اومدی خیانت میکنی.
مادربزرگ چارقد سفیدش را می‌گذارد روی نرده‌های کنار پله حیاط تا همیشه دم‌دست باشد. در را که کسی کوفت باید فی‌الفور رفت. کسی نباید پشت در منتظر بماند. مادربزرگ همه‌اش تکه کلامش همین است. در را که می‌کوبند چارقد سفیدش را از روی نرده‌های کنار پله حیاط برمی‌دارد می‌رود پشت در. نرسیده به در ورد زبانش چندبار آمدم آمدم است تا پشت در کسی مضطر نشود.
روزی روزگاری یک نفر بود
یک نفر که به خوبی می‌شناسیش
او رهسپار دوردست‌ها شد
خود را گم کرده بود، اما اکنون بازگشته است
+ یک ماه بابهانه مهربان‌تر باشیم.
کار به جایی رسیده بود که تبرک کربلای مادربزرگ را از مچت بریدی چون نمی‌خواستی قاطی این مسائل باشی. کار به جایی رسید که سید امامزاده محله‌تان کلاه سبزش را کنار گذاشت. چند هفته ای سوژه‌مان برنامه 90 بود. پیامک می‌‌دادند جنبش فلان، گزینه دو را می‌زند. جنبش بهمان، گزینه یک. یک برنامه معمولی می‌شد محل نمایش سیاست‌زدگی ما. ما نمی‌دانستیم این تصمیم‌ها را چه کسی می‌گیرد. چه کسی می‌خواهد فوتبال به سیاست گره بخورد. رنگ‌های دوست داشتنی به عقاید سیاسی بدل شود. ما موج‌هایی بودیم که نمی‌دانستیم چه کسی را روی دوش‌هایمان به ساحل می‌رسانیم.