در ادامه جو به این سمت رفت که بقیه اومدن از خواب عروسی گرفتن بلاگرا که عروس لباس عروسی رو با شلوار لی پوشیده بود:/ و جوراباش رو هم کشیده بود رو شلوار! تعریف کردن تا بگیر به اینکه کی خواب منو دیده اون یکی از کافه کافکا کتاب گرفته تو خواب و اون یکی تماس تلفنی شبیه فیلما داشته که صفحه از قطر نصف میشه و تو مثلث بالا یکی و اون یکی هم تو پایینی حرف میزنن:/
با اینکه هیچ‌وقت تو واقعیت واسه حرف زدن و دیدن یه بلاگر کنجکاو نبودم اما نمی‌دونم چرا این یه نفر برام انقدر تو خواب مهم شده بود. هی هر کاری می‌کردم یا این می‌رفت تو ماشین و یا بهونه‌ای پیدا نمی‌شد برم باهاش حرف بزنم.
باید مهمان بشید این درس رو من هنوز ارائه ندادم!
+ آقایون، خانوما، باهوشا! کم‌ذوقا! این بالایی لینکه بوخودا:/
میگن یکی از بدترین عذاب‌هایی که تو جهنم هست یه اتاقیه که توش یه میز بزرگ گذاشتن. روی میز پر از غذاهای خوشمزه است. از چلو کباب و جوجه و قورمه سبزی مامان پز بگیر تا آش رشته و پیتزا و پاستا و خلاصه هر چیزی که فکرش رو بکنین. بعد همه اون بدبختایی هم که دور میز نشستن نه قاشق بلند دارن نه دستاشون بسته است. اتفاقا قاشق‌هاشون هم اندازه و خوب و مناسبه.
خورشید داره غروب می‌کنه و یه نارنجی کم‌رنگ از لای پرده‌ها افتاده رو دیوار اتاق. بیرون یه وانتی داره داد می‌زنه گوجه 2 تومن. 2 تومن. بدو آخر باره‌ها. به عشق فکر می‌کنم. به دلبر. به دلبر. دلبر این روزها اصلا به فکرم نمیاد. از خیابونا که میگذرم دخترای رنگ و وارنگ از کنارم رد میشن. بعضیاشون حتی نگاهم هم نمیکنن. بعضیاشون یه نگاه تندی میکنن و رد میشن. بعضیاشون شیرینن. بعضیاشون مثل کوزه‌ای می‌مونن که خالی‌ان. خیلیا میگن مگه تو توی آدما رو می‌بینی؟ میگم آره. چشمای آدما. همه چی اونجاس.
"عمری که بی عشق بگذرد، بیهوده گذشته. نپرس که آیا باید در پی عشق الهی باشیم یا عشق مجازی، عشق زمینی یا عشق آسمانی، یا عشق جسمانی؟ از تفاوت‌ها تفاوت می‌زاید. حال آنکه به هیچ متمم و صفتی نیاز ندارد عشق. خود به تنهایی دنیایی است عشق. یا درست در میانش هستی، در آتشش، یا بیرونش هستی، در حسرتش."
اِللا جایی که از همه چیز خسته شده بود دست به دعا برداشت و از خدا خواست:
«یا عشق را یادم بده یا ناراحت نشدن از نبود عشق را»
خوشحال بودم. نمی‌دونم چرا. ولی حس می‌کردم الان باید آبجی بزرگه درس بزرگی گرفته باشه. که بفهمه یه بار که من اونجا براش نبودم چی به سرش اومد. البته انتظار نداشتم کارما انقدر زود جواب بده! و انقدر هم سخت بگیره که کلی هزینه رو دست‌شون بذاره. شب که اومدم هنوزم حس خوبی داشتم.
تو روانشناسی میگن آدم‌ها تو بزرگسالی خدا رو جای پدرشون می‌ذارن تا بتونن همچنان حس پناهگاه داشتن و امنیت رو تجربه کنن. نمی‌دونم واقعا خدایی هست یا نیست. اما مطمئنم اگه هزارا بار دیگه هم انسان‌ها به روی کره زمین بیان باز هم خدایی رو خواهند ساخت. ما بدون خدا چیزی کم داشتیم. شاید خدا هم بی ما.
+ ممنون از روشنا که کلی حرف‌های خوب رو تو یه کامنت طولانی بهم یادآوردی کرد.
