این پست فقط یک حرف دارد آن هم این‌که چرا هر روز آن جاهای خوب آرامش بخش کم می‌شوند. هر روز کم‌تر می‌شوند و هر ده تا که می‌روند یکی سر برنمی‌آورد که جایشان را پر کند؟ قدیم‌تر‌ها اینگونه نبود. یکی که از راه می‌رسید دیگران تحویلش می‌گرفتند. برایش قالب می‌ساختند، هدرش را دست به قلم‌ها می‌کشیدند و زیر پست‌هایشان آدرسش را می‌دادند. تشویقش می‌کردند. چرا حالا ما بی‌رحم شده‌ایم؟ چرا پرونده‌سازی می‌کنیم؟ چرا می‌خواهیم راه سخت ساختن خود را طی نکنیم و برای بزرگ شدن کوته راه ایستادن روی ویرانه‌های دیگران را برویم؟
- ۰۴ آذر ۹۴ ، ۰۲:۱۶
