اصلا... و هرچی هست!

سر منو بریدن. حق منو خوردن. ناداوری بود. ما تو فدراسیون جهانی کسی رو نداریم. اونا لابی کردن. آقای فلانی صهیونیستیه! حریف نیمه نهایی دست کرد تو چشم من! توپ رو خط بود. امتیاز منو ندادن. اوت ما گل بود. دیسک اونا دیسک‌تر بود. مچم آرنجم دستم زانوم رباطم کشاله‌ام گردنم صلیبیم مصدوم بود. فاکتور غیرت رو تو هتل جا گذاشتم. امکانات نبود. امکانات بود آقایون نذاشتن. آقایون مسئول مقصرند. آقایون غیر مسئول مقصرند. فلانی تو رژه نبود باختیم. فلانی تو رژه ناهماهنگ بود باختیم. فلانی تو رژه هماهنگ بود بودنش هم مشکلی نداشت ولی کلا فازمون باخت بود! حریفم هفت تا مدال جهان و المپیک داشت. من سه ماه مصدوم بودم. تازه جراحی کردم و به لطف خدا و دعای مردم رسیدم! مأمور آب اومد آب خونه‌مون رو قطع کنه چند روز پیش. نون زن بچه‌ام رو نمی‌تونم بدم. عوض باخت‌مون میرم بیرون ورزشگاه جلو نرده‌ها گریه می‌کنم؟ قبوله؟ بدشانسی آوردم. بدنم خالی کرد و...  

+ المپیک ریو تمام شد. ما ایرانی‌ها و رسانه‌هایمان همچنان ترجیح می‌دهیم فرهنگ "باختن" را با باختن "فرهنگ" جایگزین کنیم.