به یاد متن مرا دریاب تا آخر ع.ش

بار اول سال پیش بود که قرار گذاشتند یک سری امکانات به وبلاگ‌ها بدهند. یکی از این امکانات تغییر دادن ایمیل وبلاگ بود. متأسفانه من یک ایمیل رسمی برای ثبت در بیان داده بودم و می‌خواستم آن را با یک ایمیل غیررسمی‌تر و صمیمی‌تر با اسم وبلاگم جابجا کنم. مدتی منتظر شدم اما خبری از این امکانات اختیاری نشد. بعد از چندماه معطل ماندن با ایمیلی پیگیر ماجرا شدم که باز هم خبری از جواب نبود. باز هم چندماهی گذشت و با یک ایمیل دیگر درخواست تغییر آدرس ایمیل برای وبلاگ کردم. باز هم بیانی‌ها گفتند شما وارد حساب کاربری نشده‌اید و باید از آن‌جا پیگیر شوید. وارد شدیم و ایمیل زدیم و این‌بار باز هم بدون جواب همچنان یک پا در هوا مانده‌ایم که شاید بیان لطف نماید و این درخواست ساده را انجام دهد و به کاربر خود احترام بگذارد. اما خبری نیست که نیست. تنها چیزی که روی اعصاب من رفته این است که درست از یک ماه پیش و قبل از پایان اعتبار یک امکان اختیاری به قیمت 10000 تومان مدام دارد به من پیام می‌دهد که تمدیدش کن تمدیدش کن داره تموم می‌شه‌ها. آقای بیان/ یا شایدم خانوم بیان؛ آدم نمی‌داند که آن‌ها چه کسی را آن‌جا گذاشته‌اند که جوابگوی ما باشد! همین‌طور که منتظر هستی من 10000 تومان ناقابل برای امکانی اختیاری که بلاگفای خدابیامرز مجانی در اختیار ما گذاشته بود و یک سکه سیاه هم بابت آن از ما طلب نمی‌کرد به حسابت بریزم من هم دارم فکر می‌کنم اصلا ارزش این ادامه دادن را داری یا نه. حالا بیا ببینیم تو ماشه‌ی بستن امکان اختیاری را زودتر می‌کشی یا من ماشه‌ی بستن پنجره سرویس گرانت را؟