چرا آدام بهش فکر کرده بود؟

شما وقتی بخوای یه سوراخ تو یه قطعه ایجاد کنی باید یه مته برداری و دستگاه دریل. اگه بخوای سوراخ رو بزرگتر کنی میری سراغ بورینگ. اگه بخوای اون سوراخ رو به اندازه خیلی دقیق و با کیفیت سطح خیلی خوب برسونی ناچاری از ریمینگ استفاده کنی. تو فارسی اسمش رو گذاشتن بُرقوکاری. خیلی اسم مزخرفیه. داشتم یه ویدئو از آدام نگاه می‌کردم تو یوتیوب. فردا می‌خوام یه مقدار در مورد ریمینگ Reaming برای بچه‌ها حرف بزنم. آدام داشت از تو کارگاهش در مورد ریمرز صحبت می‌کرد و من همین‌طور نگاهم به اون پرچم انتهای کارگاهش خیره مونده بود. یه حس غروری داشت برام که آدام تو کارگاه محل کارش که نه دولتیه نه احتمالا قراره به خاطر بودن اون پرچم بهش بن و کوپن و وام و مزایا و بیمه و پروازهای تخفیف دار و هتل‌های نصف قیمت تو عید و پاداش و اینها بدن اما دلش خواسته یه تیکه از دیوار کارگاه شخصی خودش رو بذاره بمونه برای پرچم کشورش. آدام وقتی در مورد ریمرها صحبت می‌کنه یه جایی برمیگرده و میگه قدیم‌ها اکثر ریمرهایی که استفاده می‌کردیم تولید آمریکا بود. جنسای خیلی خوب. که الان از پدر و پدربزرگم به من رسیدن و هنوزم ازشون استفاده می‌کنم. آدام مرد خوبیه. چون بدون اینکه هزینه‌ای دریافت کنه از کارهای روزمره‌اش تو کارگاه فیلم تو کانالش میذاره و برام عجیبه که نگران نیست این همه تکنیک‌های خوب رو وسط کار با بقیه تقسیم کنه. که بقیه یاد بگیرن و استفاده کنن! که بقیه بفهمن چطور وقتی دسته قلاویز وجود نداره باید با ریمر کار کنیم و چه ترفندی بزنیم. اینا رو که می‌بینم خاطرات زندگی خودم تو این 29 سال تو ذهنم هَم می‌خوره. یاد اون باتریسازی می‌افتم که رفته بودم مغازه‌اش چند سال پیش. داشت باتری رو چک می‌کرد و دینام و اینها رو. که بفهمه ماشین برق دزدی داره یا نه. مدام منو می‌فرستاد پی نخود سیاه که من نبینم چطور داره کار می‌کنه. یا اون چاپ و تکثیری که چند سال پیش وقتی بهش گفتم تو پرینت تعداد بالا و صفحات نامشخص می‌تونی اینطوری کارت رو راحت‌تر انجام بدی چشماش چهارتا شده بود که چرا بهش دارم راهنمایی می‌کنم و بعد این همه سال چرا اینو یکی بهش نگفته بود! بعد یاد تمام سریالای آمریکایی افتادم که توشون هر خونه‌ای که نشون میده یه پرچم آمریکا جلو درش زدن. اون موقع‌ها می‌گفتم خب اینکه سینماست. اینکه هالیووده. مهم نیست. باید دید تو جامعه‌شون حس مردم واقعی نسبت به آمریکا چیه. نسبت به کشورشون. امروز با دیدن ویدئوی آدام این سوال دوباره تو کله‌ام وول خورد. که من چقدر به پرچم کشور خودم افتخار می‌کنم؟ چقدر حاضرم برای این پرچم تو زندگیم، روی دیوار خونه‌ام، کارگاهم، دفترم، جا باز کنم؟ دیدم هیچی. اگه مهم بود که الان تو اتاقم باید یه پرچم داشتم؟ نه؟ شما دارین؟ دیدم حتی بهش فکر هم نمی‌کنم.