چرا نباید مهندس‌ها را در خانه تنها بگذاریم؟

مهندس‌های تنها بچه‌های ریش‌داری هستند که در خانه می‌چرخند و چراغ‌ها را بدون در نظر گرفتن زمان روز یا شب بودن روشن و خاموش می‌کنند. مهندسان تنها که همیشه به داشتن هم‌بازی برای انجام کارهای خودشان عادت دارند در تنهایی شروع به صحبت کردن با صدای بلند می‌کنند و نقش طرف مقابل را هم خودشان بر عهده می‌گیرند. آن‌ها خیلی خوب می‌توانند وجه تمایز کاربراتورهای ونتوری ثابت و متغیر را برای شما بشمارند و ترجیح خودشان را برای دلایل انتخاب نوع سیستم سوخت‌رسانی مناسب برای خودرو به شما بقبولانند اما همین‌طور که دارند به داغ شدن کنسرو لوبیا چیتی دلوسه نگاه می‌کنند نمی‌‌توانند تشخیص دهند چه میزان باد کردن کنسرو در زمان گرم کردن نشان دهنده فاسد بودن کنسرو است. آن‌ها با توجه به محاسبات ترمودینامیکی ذهن خودشان باور دارند که هر ماده‌ای در مجاورت حرارت میزان معینی انبساط از خود نشان می‌دهد و در نتیجه برای تشخیص فاسد بودن کنسرو باید دستور‌العمل مشخص‌تری بر روی کاغذ دور کنسروها قرار داده شود. دستورالعملی که حداقل به یک کولیس یا ریزسنج برای اندازه‌گیری میزان انحنای درب کنسرو نیاز دارد و مطابقت دادن آن با جدول مقدار اندازه‌گیری شده و احتمال فاسد شدن که متاسفانه هیچ‌کدام از این جدول‌ها را روی کاغذ کنسرو پیدا نمی‌کنند. آن‌ها در یک احتمال برابر مرگ و زندگی همین‌طور که پای گاز ایستاده‌اند و به حرکات موزون کنسرو درون ظرف شیرگرم کن نگاه می‌کنند تصمیم می‌گیرند بر طبق علم آمار و به خاطر گشنگی بیش از حدشان دل به دریا بزنند و کنسرو را بخورند. آن‌ها فراموش می‌کنند که کنسرو درون ظرف داغ است و متاسفانه با کارکرد دستگیره در آشپزخانه آشنایی چندانی ندارند! طبق تحقیقات صورت گرفته توسط محققین به طور متوسط مهندسان بعد از یک دوره 72 ساعته تنها ماندن به علل مختلف سوختگی، مسمومیت یا نبودن دستورالعمل‌های مناسب بر روی قوطی‌های مواد خوراکی یا به علت نداشتن هم صحبت به اورژانس‌ها مراجعه می‌کنند. در قسمت کانکلوژن اکثر این تحقیقات آمده است که با مورد آخر با مهربانی برخورد شود چرا که آن‌ها مانند کودکانی هستند که تنها رها شده‌اند.